Buenas! Ik ben Kim en ben iemand die heel enthousiast kan worden van hele kleine dingen zoals het drinken van een kopje koffie op een terrasje in de zon, natuurlijk met Waka erbij. Waka is mijn beste maat, de lieve kleine grote viervoeter, die mij nog meer in het moment laat leven. Wanneer ik de stap heb gemaakt om echt te emigreren lees je hieronder.

In 2013 ging ik voor een maand naar Valencia..

Om 4:00 uur ´s nachts landde ik op het vliegveld van Valencia en moest om 8:00 uur ´s ochtends in de les zijn. Ik wilde graag Spaans leren want dat vond ik een mooie taal en was altijd nieuwsgierig naar de Spaanse cultuur. De combinatie Spaans leren en het ontdekken van deze cultuur leek me een leuk idee.

Om 5:00 uur kwam ik aan in het appartement dus dat werd een korte nacht voordat ik met mijn eerste Spaanse les begon. Ik voelde me meteen thuis en ondanks te weinig slaap was ik relaxed en had ik er zin in. Want hoe gaaf is dat, een maand in Valencia! Het was een top maand, één om nooit te vergeten. Vijf jaar later ging ik met mijn twee koffers naar Valencia om echt te emigreren. Mijn ouders wisten het natuurlijk allang dat ik dat ooit ging doen..

Toen was de keuze snel gemaakt

Voordat ik de keuze maakte om te gaan emigreren waren mijn beste vriendin en ik in Valencia op vakantie. Alles viel op zijn plek en kon aan niets anders meer denken. Ik ging emigreren! Ook al moest ik alles achterlaten. Maar de gedachte dat ik hier iedere dag kon genieten van de zon, van de cultuur, biertje op het terras en de rijke natuur (naast het werk, want dat gaat natuurlijk ook gewoon door) weerhield mij er niet van om de stap te maken. 

Daarnaast vroeg ik me niet af of dat het mij ging lukken, of dat ik geen heimwee zou krijgen. Nee, want mocht het niet lukken dan kon ik altijd nog terug naar Nederland, naar mijn familie :)

Eenmaal de stap genomen...

kwam ik mijn ex-vriend (een Spanjaard) tegen en heb 5 jaar met hem samengewoond. Toch zijn we sinds 1.5 jaar geleden ieder een andere weg ingeslagen en ben ik terecht gekomen in Benifayo, een toen nog onbekend dorpje voor mij.

Ik voel me nog steeds thuis en ben kei gelukkig met Waka en ben niet van plan om weer terug te gaan naar Nederland. Ik hoef maar uit het raam te kijken, Waka knuffelend, naar de oude Spaanse huisjes en de ingedeukte auto´s en ik voel me de gelukkigste op aarde.